Zmartwychwstanie Jezusa, prawdziwego człowieka i prawdziwego Boga, jest największym misterium wiary chrześcijańskiej¹. Fakt zmartwychwstania Chrystusa, jako wydarzenie transcendentne posiada skutki we wszechświecie². Staje się również częstym tematem dzieł sztuki sakralnej, znajomość wzorów wskazują na te inklinacje.³

Smukła sylwetka triumfującego Chrystusa, ze stygmatami swojej męki, lekko powstaje z grobu i wstępuje do nieba. Całość figuratywnej kompozycji cechuje dynamika, która wprowadza nastrój radości świtu i brzasku radosnego poranka wielkanocnego. Zbawiciel wznosi się ku niebu, otoczony mandorlą światła ze spojrzeniem skierowanym w niebo. Uniesioną głowę otocza aureola. Gest otwartych ramion oraz trzymany w lewej ręce krzyż zwycięstwa z chorągwią triumfalną, z czerwonym krzyżem na białym tle⁴, wskazuje na znak chwały, wiktorii i pokoju. Nie razi już nagość Syna Człowieczego, która w tym przypadku nie stanowi elementu kenozy, lecz Jego Ciało staje się uwielbione, a jedynym śladem po męce są rany boku, dłoni i stóp. Pozostałości rozwiniętego pośmiertnego całunu zastępuje perizonium. Nie tylko gest otwartych ramion, ale i nadzwyczajny krąg światła i barw otaczający Chrystusa nawiązuje do Przemienienia, a także tęczy, jako znaku przymierza i pojednania Boga z ludźmi. Oprócz światłości towarzyszącej temu transcendentnemu wydarzeniu, Chrystusa, czyli nasze Życie i Zmartwychwstanie, okrążają stylizowane postacie ludzkie, stanowiące personifikację dusz⁵, wyłaniających się z plastycznie przedstawionych sarkofagów. Tworzą one swoisty wieniec, wieniec dusz, które dzięki męce, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa mogą w Nim dostąpić swojego zbawienia.

Uderza pogłębiony intensywny światłocieniem realizm szczegółów oraz niezwykła kolorystyka, potęgująca nastrój dokonującego się na naszych oczach cudu. Kompozycję zamyka w dolnej tercji kwater witraża wstęga z trzema wezwaniami: „Serce Jezusa, źródło wszelkiej pociechy…, Serce Jezusa, życie i zmartwychwstanie nasze…, Serce Jezusa, pokoju i pojednanie nasze”.

---